Από την εμφύλια αντιπαράθεση που ακολούθησε αμέσως μετά το τέλος του πολέμου θυμάμαι δύο περιστατικά .το ένα έχει να κάνει με τα λεγόμενα Δεκεμβριανά όπου στην περιοχή της πρωτεύουσας και του Πειραιά υπήρξαν ένοπλες συγκρούσεις. Τότε μέναμε όταν δεν ήμασταν στην Αγία Βαρβάρα σε ένα υπόγειο στην Καστέλλα στην οδό μανουσογιαννάκη όταν συνέβη το εξής περιστατικό. Οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ στην προσπάθειά τους να ελέγξουν τον λόφο του προφήτη Ηλία στρατηγικό ύψωμα για τον έλεγχο όλου του Πειραιά αποφάσισαν να στήσουν οδοφράγματα για να αποκλείσουν τον περιφερειακό δρόμο της Καστέλλας από το οποίο τότε διερχόταν τραμ βγάζοντας από τις ράγες τους τα βαριά σιδερένια οχήματα και τοποθετώντας τα κάθετα στο δρόμο. Χρειαζόντουσαν όπως είναι φυσικό μεγάλο αριθμό ανδρών για να το πραγματοποιήσουν,  ξεχύθηκαν έτσι σε αναζήτηση όσων μπορούσαν να βοηθήσουν μέσα στη νύχτα χτυπώντας πόρτες και καλούσαν να βγουν έξω όσους νόμιζαν ή ήξεραν ότι μπορούν να βοηθήσουν.Το σοκ για τα παιδικά μου μάτια όταν είδα τον πατέρα μου άρον-άρον να φεύγει από το σπίτι κάτω από συνθήκες βίας είναι κάτι που χαράχτηκε στη μνήμη μου έντονα και προφανώς ήταν αποφασιστικό γεγονός για να αρχίσω να καταλαβαίνω, ήμουν τότε πέντε χρονών, ότι η ζωή μου δεν θα ταν παντα στη θαλπωρή και στην ασφάλεια μιας οικογένειας.