την περιοχή του Μεταξουργείου - Κεραμικού την ξέρω απέξω κι ανακατωτά, από τα μέσα του 90. Τότε εργαζόμενος και παράλληλα φοιτητής αρκετά συχνά τό παιρνα με τα πόδια από ομόνοια μέχρι βοτανικό (τη διαδρομή του 813, όσοι ξέρουν), για να απολαύσω νωρίς το πρωί τη μοναδική (τότε) παρακμιακή ομορφιά της περιοχής.
(Για τους νεότερους φίλους που δεν έχουν ζήσει την Αθήνα του ενενήντα προτέίνω τρεις ταινίες: "Από την άκρη της πόλης", και τη μικρομικάδικη ¨"μια θέση στον ήλιο" του Γιάνναρη, και το "πες στη μορφίνη ακόμα την ψάχνω" σε σκηνοθεσία Γιάννης Φάγκρα πάνω στο εξαιρετικό βιβλίο της Νικόλ Ρούσσου).
Το μεταξουργείο τότε ήταν γεμάτο συνεργεία, μικρομάστορες (μουτζούρηδες που λέγαμε τότε), αρκετά μπουρδέλα, οι κάτοικοι παλιοι αθηναίοι, πολλοί γύφτοι με τις οικογένειές τους που μέναν στα περισότερα χαμόσπιτα, αρκετοί φρέσκιοι μετανάστες της εποχής, και οι περισσότεροι πρεζάκηδες της αθήνας, που τότε ήταν πάρα πολύ λιγότεροι από ότι είναι σήμερα. Η ατυχία μου είναι ότι τότε πιτσιρικάς ήμουν εντελώς άφραγκος, και δεν είχα φωτογραφική μηχανή.
Λίγο πριν την ολυμπιάδα η περιοχή άρχισε σταδιακά να αλλάζει: άνοιξαν οι πρώτες γκαλερί, κάποια "εναλλακτικά" καφενεία (όπως το αστάρι), φαγάδικα μεταναστών όπως "ο αιγύπτιος", μερικά ευφάνταστα μπαράκια, όπως "ο άνθρωπος" (που ομολογώ ότι κι εγώ πέρασα αρκετά βράδυα -εως πρωί- αξέχαστης ομορφιάς, που μόνο με αντίστοιχα πανκ ξενύχτια στην οκτάνα των εξαρχείων των αρχών του 90, μπορώ να συγκρίνω).
Μέσα του 2000, έσκασε και η κατάληψη στη Γερμανικού, που ήταν πραγματικά αξιόλογο εγχείρημα.(Ήταν η πρώτη κατάληψη που κλείσαν μπάτσοι -τυχαιό? δεν νομίζω- , το κτήριο ανακαινίστηκε με άθλιο τρόπο, με κανένα σεβασμό στα αρχικά σχέδια -με εργολάβο τον άκτωρα- και τώρα στεγάζει τη δημοτική πινακοθήκη, που ήταν πριν στην πειραιώς).
Σιγά σιγά ο κόσμος άρχισε να αλλάζει, πλακώσαν όλα τα χίπστερ των βπ, και πλέον έλαχιστα μέρη είναι προσβάσιμα σε κανονικούς ανθρώπους. Μαζί με τις γκαλερι (με συμμετοχή μεγάλων ονομάτων της εγχώριας "τεχνοφιλίας" (κατα το νεκροφιλία), και σε συνεργασία με αυτές, πλάκωσε το ρήαλ εστέητ (η πιο χυδαία, ανορθολογική και ανεξέλεγκτη έκφανση του καπιταλισμού), και πάει να αποκάνει όσα ελάχιστα απομεινάρια ομορφιάς και ανθρωπιάς έχουν επιβιώσει στην περιοχή.
(Για τους νεότερους φίλους που δεν έχουν ζήσει την Αθήνα του ενενήντα προτέίνω τρεις ταινίες: "Από την άκρη της πόλης", και τη μικρομικάδικη ¨"μια θέση στον ήλιο" του Γιάνναρη, και το "πες στη μορφίνη ακόμα την ψάχνω" σε σκηνοθεσία Γιάννης Φάγκρα πάνω στο εξαιρετικό βιβλίο της Νικόλ Ρούσσου).
Το μεταξουργείο τότε ήταν γεμάτο συνεργεία, μικρομάστορες (μουτζούρηδες που λέγαμε τότε), αρκετά μπουρδέλα, οι κάτοικοι παλιοι αθηναίοι, πολλοί γύφτοι με τις οικογένειές τους που μέναν στα περισότερα χαμόσπιτα, αρκετοί φρέσκιοι μετανάστες της εποχής, και οι περισσότεροι πρεζάκηδες της αθήνας, που τότε ήταν πάρα πολύ λιγότεροι από ότι είναι σήμερα. Η ατυχία μου είναι ότι τότε πιτσιρικάς ήμουν εντελώς άφραγκος, και δεν είχα φωτογραφική μηχανή.
Λίγο πριν την ολυμπιάδα η περιοχή άρχισε σταδιακά να αλλάζει: άνοιξαν οι πρώτες γκαλερί, κάποια "εναλλακτικά" καφενεία (όπως το αστάρι), φαγάδικα μεταναστών όπως "ο αιγύπτιος", μερικά ευφάνταστα μπαράκια, όπως "ο άνθρωπος" (που ομολογώ ότι κι εγώ πέρασα αρκετά βράδυα -εως πρωί- αξέχαστης ομορφιάς, που μόνο με αντίστοιχα πανκ ξενύχτια στην οκτάνα των εξαρχείων των αρχών του 90, μπορώ να συγκρίνω).
Μέσα του 2000, έσκασε και η κατάληψη στη Γερμανικού, που ήταν πραγματικά αξιόλογο εγχείρημα.(Ήταν η πρώτη κατάληψη που κλείσαν μπάτσοι -τυχαιό? δεν νομίζω- , το κτήριο ανακαινίστηκε με άθλιο τρόπο, με κανένα σεβασμό στα αρχικά σχέδια -με εργολάβο τον άκτωρα- και τώρα στεγάζει τη δημοτική πινακοθήκη, που ήταν πριν στην πειραιώς).
Σιγά σιγά ο κόσμος άρχισε να αλλάζει, πλακώσαν όλα τα χίπστερ των βπ, και πλέον έλαχιστα μέρη είναι προσβάσιμα σε κανονικούς ανθρώπους. Μαζί με τις γκαλερι (με συμμετοχή μεγάλων ονομάτων της εγχώριας "τεχνοφιλίας" (κατα το νεκροφιλία), και σε συνεργασία με αυτές, πλάκωσε το ρήαλ εστέητ (η πιο χυδαία, ανορθολογική και ανεξέλεγκτη έκφανση του καπιταλισμού), και πάει να αποκάνει όσα ελάχιστα απομεινάρια ομορφιάς και ανθρωπιάς έχουν επιβιώσει στην περιοχή.
pepi Wed. 4 Sep. 2013 22:28
0 views
"China's building boom has created a ton of abandoned cities and massive ruins — most of which are brand new, and have never had people living in them. Here are the deserted Chinese cities, mostly built in the last 10 years, which could be sets for your next dystopian movie."
pepi Tue. 27 Aug. 2013 23:41
0 views
Στιγμιότυπο από πάρτυ που οργάνωσε ο αμερικάνικος στρατός στην Ουάσινγκτον, λίγους μήνες μετά την ρίψη της ατομικής βόμβας στην Χιροσίμα και το Ναγκασάκι , για την κοινοποίηση της έναρξης του προγράμματος πυρηνικών δοκιμών στο κορραλιογενες νησί Μπικίνι. Εκεί δοκιμάστηκε και η πρώτη θερμοπυρηνική υδρογονόβομβα.
from 
thk 2013-08-07 01:16
thk 2013-08-07 01:16
ssta73
mari@pi
